Ο σοσιαλισμός εισήχθη για πρώτη φορά στην Ινδονησία τη δεκαετία του 1920 από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας (PKI).
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Soekarno στη δεκαετία του 1950 και του 1960, η Ινδονησία υιοθέτησε τη σοσιαλιστική ιδεολογία ως βάση για την εθνική ανάπτυξη.
Εκείνη την εποχή, οι οικονομικοί τομείς όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και η εθνικοποίηση εξόρυξης αναλήφθηκαν από το κράτος.
Η έννοια της κοινωνικοποίησης εφαρμόζεται επίσης στον τομέα των φυτειών και του βιομηχανικού τομέα, με στόχο την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας και τη μείωση της κοινωνικής ανισότητας.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της εποχής της νέας τάξης στη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1990, ο σοσιαλισμός έγινε μια ιδεολογία που περιθωριοποιήθηκε και ακόμη και καταστέλλεται από την κυβέρνηση.
Μόνο στην εποχή της μεταρρύθμισης στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο σοσιαλισμός έγινε και πάλι το θέμα που συζητήθηκε μεταξύ των ακαδημαϊκών και των κοινωνικών ακτιβιστών.
Μία από τις διάσημες ινδονησιακές σοσιαλιστικές φιγούρες είναι η Pramoedya Ananta Toer, ένας ενεργός συγγραφέας και πνευματικός στην εποχή του Soekarno και της νέας τάξης.
Προς το παρόν, το Ινδονησιακό Εργατικό Κόμμα (PBI) είναι ένα πολιτικό κόμμα στην Ινδονησία που φέρει μια σοσιαλιστική και μαρξιστική ιδεολογία.
Στην Ινδονησία, εξακολουθεί να υπάρχει συζήτηση και διαμάχη σχετικά με το αν ο σοσιαλισμός μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά στο πλαίσιο της Ινδονησίας που είναι πλούσια σε κοινωνική, πολιτιστική και θρησκευτική ποικιλομορφία.
Παρ 'όλα αυτά, υπάρχουν πολλά κοινωνικά κινήματα και κοινότητες που αγωνίζονται να δημιουργήσουν μια πιο δίκαιη και δίκαιη κοινωνία στην Ινδονησία με τη διεξαγωγή σοσιαλιστικών αξιών.
