Starożytny Egipt to miejsce, w którym nauka medyczna po raz pierwszy rozwinęła się w około 2600 rpne.
Hipokrates jest uważany za ojciec współczesnej medycyny, ponieważ nauczał, że choroba nie jest przekleństwem ani karą Boga, ale ma przyczynę, którą można zidentyfikować i wyleczyć.
W średniowieczu leczenie przeprowadzili lekarze i chirurdzy, którzy nie mieli odpowiedniej wiedzy na temat anatomii człowieka.
W XVI wieku Andreas Vesalius, słynny anatomiczny ekspert z Belgii, wprowadził nową wiedzę na temat anatomii człowieka, która pomogła poprawić umiejętności chirurgów.
W XVIII wieku Edward Jenner znalazł szczepionkę dla ospy, która pomogła zmniejszyć liczbę zgonów z powodu tej choroby.
Odkrycie mikroskopu w XIX wieku pomaga lekarzom i naukowcom zrozumieć choroby i organizmy, które lepiej powodują chorobę.
W XX wieku odkrycie antybiotyków, takich jak penicylina, pomogło zmniejszyć liczbę zgonów z powodu infekcji bakteryjnych.
Podczas II wojny światowej opieka medyczna i technologia medyczna szybko rozwinęła się z powodu presji na wyleczenie ciężkich ran i zmniejszenia liczby zgonów na polu bitwy.
W 1967 r. Pierwszy lekarz z powodzeniem przeprowadził przeszczep serca.
W ostatnich dziesięcioleciach technologia medyczna, taka jak obrazowanie medyczne, robotyka i genetyka, zmieniły sposób, w jaki rozumiemy, diagnozujemy i leczą chorobę.
