Η κηδεία πραγματοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς και θρησκείες για χιλιάδες χρόνια.
Σε ορισμένες χώρες, όπως το Μεξικό και η Ισπανία, πραγματοποιούνται κηδείες για να γιορτάσουν τη ζωή κάποιου που έχει πεθάνει.
Σε ορισμένους πολιτισμούς, όπως στην Γκάνα και την Κίνα, οι άνθρωποι φέρουν προσωπικά αντικείμενα και τρόφιμα στην ταφή για να παρέχουν υποστήριξη στην ψυχή που έχει πεθάνει.
Τον 19ο αιώνα, η ταφή έγινε δημοφιλής στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί πλούσιοι που έχτισαν υπέροχους τάφους ως ένδειξη κοινωνικής κατάστασης.
Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ινδονησία και η Ινδία, οι άνθρωποι έθαψαν τα σώματα στη γη που ανασκάφηκαν με το χέρι ως μορφή σεβασμού.
Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, η δραστηριότητα της βυθιστικής (διατήρηση του σώματος) έγινε δημοφιλής στις Ηνωμένες Πολιτείες για να επιτρέψει την εμφάνιση των σωμάτων για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να αναμειγνύουν τις στάχτες με υλικά όπως ξύλινες ή γυάλινες ίνες για να φτιάξουν πολύτιμους λίθους.
Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία, η οικογένεια βάζει μια σφραγίδα στον τάφο ως σημάδι ότι κάποιος έχει πεθάνει.
Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να διατηρήσουν το σώμα ως μορφή σεβασμού, όπως στο Μουσείο Παθολογίας στη Φιλαδέλφεια, το οποίο περιλαμβάνει σώματα διαφόρων τύπων ασθενειών και τραυματισμών.
Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να αφήσουν το σώμα τους να μετατραπεί σε λίπασμα ή να κάνει φαγητό για ψάρια ή πουλιά.
