Η μέση ηλικία στην Ινδονησία ξεκίνησε τον 8ο έως τον 16ο αιώνα, ειδικά στις περιοχές της Java και της Σουμάτρα.
Το βασίλειο του Ινδουισμού, όπως η Βασιλεία του Srivijaya και το βασίλειο Majapahit, έγινε το κέντρο του πολιτισμού και του εμπορίου στο αρχιπέλαγος αυτή τη στιγμή.
Η μέση ηλικία της Ινδονησίας είναι επίσης γνωστή ως η χρυσή εποχή της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, όπως οι ναοί Borobudur και Prambanan.
Τον 13ο αιώνα, ο Marco Polo, εξερευνητής από την Ιταλία, επισκέφθηκε λιμάνια στο αρχιπέλαγος και κατέγραψε για τη ζωή εκεί.
Τον 14ο αιώνα, ένας μουσουλμάνος ναυτικός από το Μαρόκο που ονομάστηκε Ibn Battuta επισκέφθηκε επίσης την Ινδονησία και έγραψε για την εμπειρία του εκεί.
Ο σουλτάνος Agung από το Mataram έγινε ένα από τα σημαντικά στοιχεία αυτή τη στιγμή, επειδή κατάφερε να ενώσει το έδαφος της Ιάβας και να οικοδομήσει ένα ισχυρό βασίλειο.
Στα τέλη του 16ου αιώνα, οι Πορτογάλοι άρχισαν να ελέγχουν το εμπόριο μπαχαρικών στο αρχιπέλαγος και να χτίστηκαν φρούρια σε παράκτιες περιοχές.
Τον 17ο αιώνα, το VOC (Vereenigde Oost-Indische Compagnie) έγινε η κυρίαρχη δύναμη στο αρχιπέλαγος και έλεγξε το εμπόριο μπαχαρικών.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Ινδονησία άρχισε να γίνεται το κέντρο του αγώνα για ανεξαρτησία από την ολλανδική αποικιοκρατία.
Το 1945, η Ινδονησία κατάφερε να διακηρύξει την ανεξαρτησία της και να γίνει ανεξάρτητο κράτος.
