Η θεωρία των ταινιών εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ινδονησία τη δεκαετία του 1950, όταν η ταινία έγινε δημοφιλής μεταξύ των ανθρώπων.
Θεωρία ταινιών στην Ινδονησία αναπτύχθηκε ταχέως στη δεκαετία του 1980, όταν πολλά πανεπιστήμια άνοιξαν προγράμματα μελέτης ταινιών.
Ένα από τα μεγάλα στοιχεία στη θεωρία της ινδονησιακής ταινίας είναι ο Arifin C. Noer, γνωστός ως σκηνοθέτης και κριτικός κινηματογράφου.
Θεωρία της Ινδονησίας κινηματογράφου επικεντρώνεται συχνά στις κοινωνικές και πολιτικές πτυχές της ταινίας.
Η έννοια της γεύσης ή του συναίσθημα θεωρείται συχνά σημαντική στην ινδονησιακή θεωρία των ταινιών και χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την εμπειρία του κοινού.
Θεωρία της Ινδονησίας κινηματογράφου θεωρεί συχνά το πλαίσιο του πολιτισμού και της ιστορίας στην ερμηνεία μιας ταινίας.
Η έννοια του μετα-αποικιοκρατικού χαρακτήρα χρησιμοποιείται συχνά στην ινδονησιακή θεωρία των ταινιών για να περιγράψει τη σχέση μεταξύ της Ινδονησίας και των αποικιακών χωρών της.
Η θεωρία της Ινδονησίας υπογραμμίζει συχνά το ρόλο των γυναικών στην ταινία, τόσο ως κύριος χαρακτήρας όσο και ως σενάριο και σεναριογράφος.
Η έννοια της τοπικής σοφίας χρησιμοποιείται συχνά στην ινδονησιακή θεωρία των ταινιών για να περιγράψει τη μοναδικότητα του ινδονησιακού πολιτισμού στην ερμηνεία μιας ταινίας.
Ορισμένες ινδονησιακές θεωρίες κινηματογραφικών ταινιών επικεντρώνονται περισσότερο στις τεχνικές πτυχές της ταινίας, όπως ο κινηματογράφος και ο σχεδιασμός της ήχου, και όχι στις αφηγηματικές ή κοινωνικές πτυχές.
