Η χρηστικότητα είναι μια ηθική θεωρία που δηλώνει ότι η σωστή δράση είναι η δράση που παράγει το μεγαλύτερο όφελος για τον αριθμό των ανθρώπων.
Η έννοια του χρηστικού χαρακτήρα εισήχθη για πρώτη φορά από τον Βρετανό φιλόσοφο, τον Jeremy Bentham, τον 18ο αιώνα.
Η Bentham αναπτύσσει την αρχή του χρηστικού χαρακτήρα προτείνοντας την ιδέα ότι η ανθρώπινη ευτυχία είναι ο κύριος στόχος της ύπαρξής τους και κάθε δράση πρέπει να μετρηθεί με βάση τις θετικές επιπτώσεις της στην ανθρώπινη ευτυχία.
Στο πλαίσιο της Ινδονησίας, ο χρηστικότητα έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές δημόσιες πολιτικές, όπως στην ανάπτυξη υποδομών και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η εφαρμογή του χρηστικού χαρακτήρα στις πολιτικές ανάπτυξης υποδομών μπορεί να φανεί από τις προσπάθειες της κυβέρνησης να αυξήσει την προσβασιμότητα και την άνεση των δημόσιων συγκοινωνιών, οι οποίες αναμένεται να βελτιώσουν την ευημερία της κοινότητας.
Εν τω μεταξύ, η εφαρμογή του χρηστικού χαρακτήρα στην προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να φανεί από τις προσπάθειες της κυβέρνησης να μειωθεί οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και να βελτιωθεί η ποιότητα του αέρα που αναμένεται να βελτιώσει την ευημερία του ανθρώπου στο σύνολό του.
Ωστόσο, η κριτική του χρηστικού χαρακτήρα εμφανίστηκε επίσης στην Ινδονησία, ειδικά στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ορισμένοι επικριτές θεωρούν ότι είναι πολύ επικεντρωμένοι στα οφέλη της πλειοψηφίας και αγνοούν τα συμφέροντα της μειονότητας.
Επιπλέον, οι επικριτές υπογραμμίζουν επίσης το πρόβλημα της μέτρησης των παροχών και των ζημιών, τα οποία είναι συχνά δύσκολο να μετρηθούν αντικειμενικά.
Παρ 'όλα αυτά, ο χρηστικότητα παραμένει μια από τις σημαντικές ηθικές θεωρίες στο ινδονησιακό πλαίσιο και χρησιμοποιείται ως οδηγός σε πολλές δημόσιες πολιτικές.
