Faydacilik, doğru eylemin insan sayısı için en büyük faydayı üreten eylem olduğunu belirten etik bir teoridir.
Faydacılık kavramı ilk olarak İngiliz filozofu Jeremy Bentham tarafından 18. yüzyılda tanıtıldı.
Bentham, insan mutluluğunun varlığının ana hedefi olduğu fikrini önererek faydacılık ilkesini geliştirir ve herhangi bir eylem, insan mutluluğu üzerindeki olumlu etkisine dayanarak ölçülmelidir.
Endonezya bağlamında faydacılık, altyapı geliştirme ve çevre koruması gibi birçok kamu politikasında kullanılmıştır.
Faydacılığın altyapı geliştirme politikalarına uygulanması, hükümetin topluluğun refahını iyileştirmesi beklenen toplu taşıma araçlarının erişilebilirliğini ve rahatlığını artırma çabalarından görülebilir.
Bu arada, faydacılığın çevre korumasına uygulanması, hükümetin sera gazı emisyonlarını azaltma ve bir bütün olarak insanın refahını iyileştirmesi beklenen hava kalitesini iyileştirme çabalarından görülebilir.
Bununla birlikte, faydacılık eleştirisi de Endonezya'da, özellikle insan hakları ve sosyal adalet bağlamında ortaya çıktı.
Bazı eleştirmenler faydacılığın çoğunluğun faydalarına çok odaklandığını ve azınlığın çıkarlarını görmezden geldiğini düşünmektedir.
Buna ek olarak, eleştirmenler, genellikle nesnel olarak ölçülmesi zor olan faydalar ve kayıpların ölçülmesi sorununu da vurgulamaktadır.
Bununla birlikte, faydacılık Endonezya bağlamında önemli etik teorilerden biri olmaya devam etmektedir ve birçok kamu politikasında rehber olarak kullanılmaktadır.
