Utilitaryzm jest teorią etyczną, która stwierdza, że właściwym działaniem jest działanie, które przynosi największą korzyść dla liczby ludzi.
Koncepcja utylitaryzmu została po raz pierwszy wprowadzona przez brytyjskiego filozofa Jeremy'ego Benthama w XVIII wieku.
Bentham rozwija zasadę utylitaryzmu, proponując ideę, że ludzkie szczęście jest głównym celem ich istnienia, a wszelkie działania należy zmierzyć na podstawie jego pozytywnego wpływu na ludzkie szczęście.
W kontekście Indonezji użyto utylitaryzmu w wielu politykach publicznych, takich jak rozwój infrastruktury i ochrona środowiska.
Zastosowanie utylitaryzmu w polityce rozwoju infrastruktury można zobaczyć na podstawie wysiłków rządu w celu zwiększenia dostępności i komfortu transportu publicznego, który ma poprawić dobro społeczności.
Tymczasem zastosowanie utylitaryzmu w ochronie środowiska można zobaczyć na podstawie wysiłków rządu na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i poprawy jakości powietrza, która ma poprawić dobro człowieka.
Jednak w Indonezji pojawiła się krytyka utylitaryzmu, szczególnie w kontekście praw człowieka i sprawiedliwości społecznej.
Niektórzy krytycy uważają utylitaryzm za zbyt skoncentrowany na korzyściach większości i ignorują interesy mniejszości.
Ponadto krytycy podkreślają również problem pomiaru korzyści i strat, które często są trudne do zmierzenia obiektywnego.
Niemniej jednak utylitaryzm pozostaje jedną z ważnych teorii etycznych w kontekście indonezyjskim i jest używany jako przewodnik w wielu politykach publicznych.
